Nieuwetijdskinderen

gepubliceerd op: 4 november 2011

Het is een term die je de laatste tijd veel vaker hoort: nieuwetijdskinderen. Wat zijn dat nu eigenlijk en bestaan ze wel echt? En waarom worden ze nieuwetijdskinderen genoemd? Wat is die nieuwe tijd dan? En wat moeten we eigenlijk met dat etiket?

Deze vragen houden mij al geruime tijd bezig. Omdat ik het interessant vind, maar ook omdat ik denk dat het heel dichtbij komt. Zoonlief heeft al vanaf zijn geboorte bij mij het gevoel opgeroepen dat hij anders is, dat hij meer ziet en hoort dan anderen, dat je hem de wereld niet meerhoeft uit te leggen. Maar ja, tegelijk denk je dan: heeft niet iedere moeder dat gevoel? Zeker bij een eerste kind? Daarom heb ik lange tijd deze gedachte maar afgedaan als een ‘normaal moedergevoel’. Daarnaast; je wilt ook niet gaan pochen, niet te interessant doen en zeker niet teveel opvallen met zulke uitspraken. Dat doen we in Nederland niet. Want ook al is er steeds meer ruimte in onze cultuur voor anders denkenden en mensen met afwijkend gedrag, over het algemeen blijven wij een volkje van: doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg.

Waarom komen die vragen over nieuwetijdskinderen dan nu toch weer naar boven? Zoonlief is inmiddels 4 jaar en gaat naar de basisschool. In het hele voortraject van kinderdagverblijf, voorlezen, puzzelen en spelen met constructiespeelgoed merkten we keer op keer dat hij vaak wel heel erg snel de dingen doorzag en onthield en dat hij makkelijk verbanden legde. Puzzels van 32 stukjes maakte hij al toen hij net 2 jaar was en hij sprak al heel snel verstaanbare zinnen met lastige grammatica. En nu ik dit opschrijf, voel ik me al bijna weer opschepperig. En ja, ik ben natuurlijk ook heel trots op deze prestaties van mijn zoon en ik vind het grappig wat hij soms allemaal uitkraamt. Maar ik zie ook zijn worstelingen, zijn gevoeligheid voor verandering, onverwachte zaken en nieuwe situaties. En ook zintuigelijke gevoeligheid zoals lawaai, smaak en reuk zitten hem vaak dwars.

Precies een jaar geleden kwam ik door gebeurtenissen zelf in een emotionele achtbaan terecht. En vanuit die situatie kreeg ik de tijd en de kans om mezelf eens goed uit te pluizen. In een interessante periode van gesprekken en tests, moest ik constateren dat ik zelf wellicht ook bij de groep nieuwetijdskinderen hoor. Een nieuwetijdskind avant-la-lettre misschien? Want in mijn tijd was er niet veel aandacht voor mensen als ik. Ik had het cognitief niet heel zwaar op school, vond mijn klasgenoten vaak traag van begrip, maar had veel vriendjes en vriendinnetjes en viel niet echt uit de toon. Ik had het mezelf, achteraf gezien, snel eigen gemaakt me goed aan te passen aan de groep, de situatie, zodat mijn andere manier van denken en handelen niet teveel op viel. Nu echter, kom ik erachter dat ik daarmee ook heel veel talenten van mezelf heb weg gestopt en dat ik daar veel verdriet van heb.

Nu ik mijn zoon soms zo zie worstelen, komt de pijn van mijn eigen kindertijd vaak weer naar boven. Gelukkig is er tegenwoordig veel aandacht voor en kun je er goed mee terecht bij psychologen en loopbaanbegeleiders. Mijn zoon kan een andere toekomst tegemoet zien. Hij is nu 4 en we hebben aandacht voor zijn situatie. Hij zit in groep 1 en doet soms werkjes uit groep 3. Maar vergeet niet: een kind met een ontwikkelingsvoorsprong op cognitief gebied is en blijft sociaal-emotioneel gewoon een kind van 4. Hij is een kleuter die soms dingen ziet, hoort en doordenkt die hem verwarren. Waar hij angstig of zelfs bang van wordt. En hij kan zich storen aan kinderen die dat niet zien.

In dit artikel ga ik nog niet het antwoord vinden en geven op mijn vragen uit de eerste alinea. Maar ik zal de komende weken proberen meer inzicht te krijgen in het wel en wee van de nieuwetijdskinderen: in misdiagnoses, de wereld van tests,de  begeleiding en de mooie kanten van deze groep. Want ook al loopt hij vaak tegen problemen aan: wat is mijn mooie zoon toch een geweldig, creatief en komisch mannetje.

Voor wie echt nog geen idee heeft; in het kader staat een uitleg die ik zelf heel helder en treffend vind. Afkomstig van de website De nieuwe tijd, dat ben jij

Wie zijn de nieuwetijdskinderen?

Het antwoord is heel eenvoudig: iedereen beschikt over spiritueel bewustzijn, dus feitelijk zijn wij allemaal nieuwetijdskinderen.
We zijn ons er alleen niet altijd van bewust hoe dit tot uiting komt.
In deze tijd laten kinderen ons dit echter steeds duidelijker zien.

Ze zijn zich bewust van zichzelf en ordenen de wereld meer intuïtief dan logisch-analystisch. Hierdoor is het voor hen soms lastig om te voldoen aan de eisen die op school aan ze worden gesteld.

Ze volgen hun eigen ontwikkelingsweg en stellen ons soms voor raadsels, omdat ze hiermee niet altijd meer in de bekende hokjes passen. Veelal is er sprake van een verschil in ontwikkeling tussen fysieke, sociaal-emotionele, psychische, of intuitieve kwaliteiten.

Ze hebben een grote gevoeligheid voor indrukken uit de zichtbare en onzichtbare wereld. Dit uit zich onder meer in het aanvoelen van sferen en energieën van anderen. Hun gedrag vormt vaak een spiegel voor de omgeving.

Ze brengen gemakkelijker interesse op voor zaken waar ze van binnenuit voor kiezen en bovenal willen ze in hun eigen prachtige kwaliteiten gezien worden. Kinderen zijn zichzelf; dat is spiritualiteit in het dagelijks leven!

De innerlijke gesteldheid en beleving van kinderen krijgt in de dagelijkse realiteit echter niet altijd her- en erkenning. Hierdoor kunnen ze aan zichzelf gaan twijfelen. Niet begrepen worden grijpt immers diep in een mensenleven in. Het is een belangrijke reden waarom steeds meer kinderen verschijnselen van leer- en gedragsproblematiek laten zien.

Deze zogenoemde 'ontspoorde' kinderen krijgen in de hulpverlening nogal eens een label opgeplakt dat niet bij hen past, omdat hier wordt uitgegaan van onderliggende problematiek in plaats van onderliggende kwaliteiten. Problemen kunnen voorkomen of opgelost worden door kinderen herkenning en erkenning te geven voor wie ze zijn.

Volgende keer meer over de kenmerken van nieuwetijdskinderen en over mogelijke diagnose.