Mag het een ietsje langzamer zijn?

gepublieerd op 16 september 2011

Als moeder hoor ik regelmatig van andere, vaak meer ervaren moeders: “Geniet er maar van, want ze zijn groot voor je er erg in hebt.” Ik denk dan vaak: ‘Tuurlijk, voor je het weet rijden ze weg op hun brommers naar de middelbare... Nou, zo snel gaat dat heus niet...’ Gisteren heb ik toch weer mogen ervaren dat het misschien wel zo snel gaat.

Amper drie weken geleden bracht ik mijn kleine vent voor het eerst naar de basisschool, zijn eerste overblijfervaringen staan mij nog vers in het geheugen gegrift (lees mijn vorige blog) en ook de eerste schoolreis staat al op de kalender aangetekend. Voor hij 4 jaar werd, leek alles in hetzelfde, rustige tempo te gaan; drie keer per week naar het KDV, af en toe een mijlpaal, zoals zindelijk worden of ... Tsja, wat eigenlijk? Want die echte baby-mijlpalen zijn al wel weer heel lang geleden hoor. Eerste keer omrollen, zelfstandig zitten, eerste hapje, eerste nacht doorslapen; ik ben al bijna vergeten dat het ooit een baby was. En ach, het is ook al weer vier jaar geleden.

Tsss, vier jaar. Het is niks eigenlijk. Maar in die tijd leert je kindje zo ontzettend veel: bovengenoemde baby-mijlpalen, brabbelen, praten, lopen, rennen, zindelijk worden en voorzichtige krabbels die de eigen naam voorstellen. Toen Siem met 3 jaar door had dat hij naar school mocht “als ik 4 word”, stond zijn – en daarmee grotendeels ons – leven in het teken van die magische verjaardag. Wat duurde dat jaar lang! En naïef als ik was, heb ik helemaal niet stil gestaan bij het leven daarna.

Inmiddels staan we middenin dat nieuwe leven. Het ritme past ons goed, het bevalt iedereen op de nieuwe plekken en ik was al weer bijna in standje rust terug gekeerd. Tot ik erachter kwam dat voor Siem – en daarmee voor ons – weer een hele nieuwe wereld, vol met nieuwe indrukken, mogelijkheden en uitdagingen is opengegaan. Zo zit meneer dagelijks ineens vol verhalen, waar ik tot voor kort weinig over zijn dag hoorde. Hij durft ineens zelfstandig de wiebelbrug in de speeltuin over en wil van bankjes afspringen die ik eigenlijk nog te hoog vind – “Maar die jongen doet dat toch ook, dat doen kindjes die op school zitten gewoon.” Tsja...  Ik mag hem ook al niet meer aan de deur ophalen, ik moet bij het hek staan wachten, want meneer is natuurlijk geen klein kindje meer. “Alle mama’s wachten bij het hek!” Hmm, oké...

Nu is dit alles natuurlijk een grote stap voorwaarts en moet je het als ouder enorm toejuichen dat je kind zo graag groot wil zijn. Daarom gingen papa en mama gisteren met meneer naar het nabij gelegen skatepark, want hij wilde leren fietsen “met zonder zijwieltjes.” Wij dachten nog: ‘Ach, het is mooi weer, het is altijd goed als we het een keer oefenen.’  We lieten hem nog op zijn loopfiets er naartoe gaan, want meteen al op de openbare weg fietsen is natuurlijk veel te veel.

Klaar om de eerste voorzichtige pogingen te ondernemen, ging meneer op zijn fietsje zitten. Papa hielp hem even op weg en greep hem bij zijn jaskraag vast. Je wilt natuurlijk niet dat hij valt en hij had het nog nooit gedaan. Het ging best aardig en papa kon hem zelfs al even loslaten. Maar bij de tweede poging fietste hij zo snel weg, dat van vastgrijpen in de kraag geen sprake meer was. Hij fietste gewoon. En lang. En met mooie bochtjes, netjes de skateramps en springschansen ontwijkend. Hij kon het gewoon. Niks leren, niks oefenen.

In mijn achterhoofd zong Herman van Veen:

De wijzers van de klok gaan snel, dat merk je later wel

Van de pot naar de wc gaat 1, 2 huppekee
Je hebt net je bromtol uitgepakt of bent al weer een jaar ouder
Voor ik goedemorgen zeg, ben je op je brommer weg

(uit: Anne, Herman van Veen)

Nu zal het in het geval van mijn eigen mannetje uiteindelijk een motor worden, want die hebben papa en mama ook. Ik denk dus dat we hem maar vast moeten laten sparen voor dat ding, want voor we het weten is het zo ver...

Ik troostte mezelf nog altijd met de gedachte dat ik alles nog eens over kon doen met zusjelief, want die is pas 2 jaar. Maar toen die mij gisteravond bij het naar bed brengen ook al verbood om nog een liedje te zingen, iets wat ik al deed vanaf dat ze baby was, kreeg ik een steek in mijn hart.

Hallo kinders, kunnen jullie een ietsje langzamer groot worden alsjeblieft?! Dank je!