Moederstrijd

Gepubliceerd op 30 april 2012


In moederland heerst een onzichtbare strijd. Buiten op straat bekijken we altijd de inhoud van andere wandelwagens, want we vinden altijd dat andere kinderen te warm, te koud, te vies of te deftig gekleed zijn voor de gelegenheid. Andere moeders pakken hun lastige kinderen in de supermarkt altijd verkeerd aan en andere kinderen worden altijd veel te vrij, of juist veel te kort gehouden.

We weten het altijd beter. En daarom reageren we op zwangerschaps- en moederfora altijd fel op posts van andere moeders. Of op feestjes roddelen we met andere moeders over de afwezige moeders en we vinden het vaak belachelijk dat die afwezigen er niet zijn, omdat ze geen oppas wilden regelen.

Andere moeders geven hun baby’s veel te veel of veel te weinig flessen, borstvoeden te lang of te kort, beginnen veel te laat of te vroeg met vaste voeding en dan ook nog met de verkeerde. En als de peuter dan een lastige eter wordt, weten we altijd moeiteloos aan te geven hoe mams die weer aan het eten krijgt.

Papa’s zien er wat onhandig, maar vertederend uit met een baby in een te losse draagdoek, moeders zijn idioot dat ze het kind zo gevaarlijk dragen. Kinderen krijgen te vroeg schoentjes aan of oorbelletjes geschoten. Het is belachelijk dat een kind van een jaar nog nooit ergens heeft gelogeerd of juist iedere week.

Goed beschouwd hebben we op iedere opvoedmaatregel van een andere moeder commentaar. En ik moet eerlijk bekennen dat ik er ook wel eens aan mee doe. Dan zie ik iets gebeuren en dan denk ik: “ik zou dat heel anders doen”. Maar ik probeer dat toch echt voor me te houden. De laatste tijd echter, hoor ik steeds vaker moeders (én oma’s) hardop hun commentaar uiten. Als ik op de fiets zit met mijn twee kinderen en het regent een beetje, dan hoor ik hardop dat het belachelijk is dat mijn kinderen geen regenjas aan hebben. En mijn kinderen zijn steevast te koud gekleed. “Hij heeft niet eens een sjaal om!”

Mijn slecht etende zoon wordt nog regelmatig tijdens bezoekjes hardop besproken en er wordt hem continue eten aangeboden, omdat zij het er echt wel in krijgen (niet dus…). Over mijn nog niet zindelijke dochter van net drie wordt hardop gezegd dat ik haar gewoon vaker op het potje moet zetten. En dat ik mijn kinderen soms een kwartiertje alleen in huis laat om een snelle boodschap te doen, durf ik al bijna niet meer te zeggen.

Dames, ik begrijp dat we het niet altijd eens zullen zijn over de wijze waarop we onze kinderen opvoeden, Maar waarom doen we het elkaar aan altijd zo kritisch te zijn? Heb je ooit vaders onder elkaar of over elkaar zo kritisch gehoord? Nee. Zij nemen de verschillen in aanpak gewoon voor lief. Van mij mag je best denken dat het ongehoord is dat mijn kinderen altijd los in de fietsstoeltjes zitten, met een te dunne jas. En ik begrijp het heel goed als jij er niet aan wilt denken om ook maar een minuut je kind alleen in huis te laten. Maar wij zijn vast gewoon heel andere types met heel andere kinderen.

Laten we elkaar gewoon in onze waarde laten. Zolang we onze kinderen niet verwaarlozen of mishandelen, maar ze juist laten opgroeien als gezonde, vrolijke en zelfverzekerde kinderen, dan doen we het goed. En er is niet één juiste weg daar naar toe. De wijsheid die je nodig hebt bij de opvoeding zit helemaal in jezelf. Doe geen dingen die niet bij je passen, maar ga af op, én vertrouw op je gevoel. Hoe anderen het doen, kan je soms helpen bij het zoeken naar een weg, maar dat zegt niet dat jij het dus verkeerd deed.

Ik heb daarom vanaf nu besloten: ik doe het gewoon goed. Dat bewijzen mijn kinderen mij namelijk iedere dag.